Önce bir gül tüm anneler için. Ve kucak dolusu muhabbet, özlem, dua, anneme, annelere… Bir anne çizmek kelimelerden şefkatle örülü. Bir anne kurmak cümlelerden merhametle sarılı. Bir anne yapmak paragraflardan sevgiyle çatılı bütün sınava girecek çocukların doğruca cevaplayabileceği. Bir anne düşlemek teması anne olan yazıların satır aralarında. Bir anne özlemek, eli yüzümüzde, parmakları saçımızda. Bir anne düşlemek, başımız dizlerinde, gözlerinde sevgi kelebekleri, sözlerinde rahmet esintileri. Bir anne hatırlamak, kelimelerle anlatılamayacak kadar güzel, kelimelerden taşacak kadar ulvi, kelimelere can verecek kadar fedakâr, kelimeleri sevdicek kadar konuşkan, tatlı dilli, sevecen, müşfik. Bir anne sesi dökülüyor kulaklarıma şarkılardan melodilerin en ilahisi, sözlerin en kıymetlisi. Bir anne kokusu üflüyor rüzgâr ruhuma, kalbim çiçek pazarı, kalbim bülbüllerin makamı. Şimdi anlıyorum çiçeklere niçin bu kadar vurgunum ve de tutkun. Annesi gülüyorsa bir çocuk tamdır, mutludur, güçlüdür, güvendedir. Annesi gülüyorsa bir çocuk vardır, sağlıklıdır, başarılıdır, zengindir. Bir anne gülüyorsa, dünya ancak yaşamaya değecek bir yerdir. Bir anne biliyorum, eli hala üstümde, sevgisi gönlümde, özlemi yüreğimde. Bir anne biliyorum şekerden tatlı mı tatlı, tüyden hafif mi hafif, meleklerden önde mi önde. Bir anne görüyorum gecenin zifiri yalnızlığında gözleri çocuğuna meşale olmuş sabahı beklemekte. Bir anne görüyorum mazinin sararmış ve tozlu sayfaları arasından gülümsüyor bana. Bir anne görüyorum cennet bahçelerinde dolaşmakta. Bir anne duyuyorum sesi hala kulaklarımda; ninnileri, türküleri ezberimde; duaları dilimde ve virdimde. Bir anne duyuyorum açık pencereden yankılanan sesiyle beni sofraların en güzeline davet eden. Bir anne duyuyorum sesi karanlığı yırtan bir güneş gibi kederimi dağıtmakta. Bir anne görüyorum düşlerimde gümrah ırmakların yanı başında, yemyeşil kırların ortasında, pespembe bulutların altında konuşmadan beni ismimle çağıran. Bir anne görüyorum oturuşumda, kalkışımda, konuşmamda susuşumda. Bir anne görüyorum aynaya her bakışımda gözlerimin bebeğinde. Bir anne özlüyorum her an kapıdan girip nasılsın iyi misin, aç mısın, mutlu musun diyecek? Bir anne düşlüyorum geceleyin saçlarımı okşayıp, üstümü örtecek. Bir anne hatırlıyorum, kollarından önce sesiyle saran, bakışlarıyla kucaklayan. Bir anne hatırlıyorum, sevgisiyle gücüme güç katan, dualarıyla yolumu aydınlatan. Bir anne tanımıştım rüyalar arasından tebessümlerin en güzeliyle beni kanatlarına alan. Bir annem vardı ve yoktu hiçbir elem, keder. Bir annem vardı gülüyordu ağaçlar, konuşuyordu kuşlar, seviniyordu bulutlar. Kapanması bir kapının olmaması annenin. Konuşmaması duvarların, açılmaması pencerelerin, tütmemesi bacanın olmayınca annesi bir çocuğun. Bir anne çiziyorum duvarlara gülüşü insanın içini ısıtan. Bir anne diyorum bir anne bana bakıyor siyah beyaz fotoğrafların içinden. Bir anne gizliyorum sessiz sessiz süzülen gözyaşlarımın ardında. Bir anne taşıyorum sırt çantamda çocukluğuma kefaret olsun diye. Rengarenk çiçeklerle dolduruyorum bisikletimin selesini bir anneye sunulmak üzere. Yağmurlara dönüyorum yüzümü öpsün beni annem gibi ve rüzgarlara bırakıyorum kendimi sarsın tıpkı annemin kucakladığı gibi beni. Tanzimat dönemi yazarları gibi-Ahmet Mithat Efendi- illaki yazının akışını kesip bu yazıdan ‘annelerinizin, annelerimizin kıymetini bilmeliyiz, onları asla üzmemeliyiz, …’ ey okur demeye ne hacet. İyi çocuklar için bir anne. Güzel çocuklar için bir anne.Gözleri yaşlı çocuklar için bir anne. Yarım kalmış çocuklar için bir anne. Annelerine doyamamış çocuklar için bir anne.Kalabalıklar içindeki yalnız çocuklar için bir anne. Sevgiye susamış, aşka düşmüş çocuklar için bir anne.Saçları ıslak ve taranmayı bekleyen çocuklar için bir anne. Çocukluğunu yeniden yaşamak isteyen çocuklar için bir anne.Ninnilere, masallara doyamamış, kanamamış çocuklar için bir anne. Annelerine onu ne kadar sevdiğini söyleyememiş çocuklar için bir anne. Bir anne diyorum bir anne, anneler gününe özel yarım kalmış çocuklar için bir anne.
